Aanwezigheid en hechting: Waarom jouw kinderen jou echt nodig hebben
Afgelopen week luisterde ik een podcast van Michael Pilarczyk, in gesprek met Jan Bommerez over Rust in je hoofd. Een van de vragen die gesteld werd, raakte me enorm: waarom ervaren we vandaag de dag zoveel depressies, burn-outs en onrust? Het antwoord dat steeds terugkwam, was: hechting. Of beter gezegd: het gebrek eraan. Hechting ontstaat in de kindertijd, wanneer ons zenuwstelsel zich ontwikkelt. Het gaat over:
- je veilig voelen en kunnen vertrouwen,
- verbinding durven maken met anderen,
- ergens bij willen horen.
Als dit fundament ontbreekt, kan dat later in het leven grote gevolgen hebben. En toen ik dat hoorde, dacht ik meteen: wat betekent dit voor ons als vaders, als ouders?
Hoe aanwezig zijn we écht?
We leven in een tijd waarin beide ouders vaak werken. Kinderen gaan al heel jong en vaak naar de opvang, en BSO’s zijn er voor, tijdens én na schooltijd. We brengen ze naar sport via een kiss & ride en hollen weer door. En als ik dit om me heen zie, en dan de woorden uit die podcast erbij neem, dan denk ik:
"we doen onze kinderen tekort. En misschien creëren we zelfs een maatschappelijk probleem voor later".
Want hoe vaak zijn we nog écht aanwezig voor onze kinderen? Vooral in die eerste, cruciale jaren? Ik herken het ook uit mijn eigen gezin. Onze kinderen gingen vanaf hun derde 1 à 2 dagen naar de opvang. Maar zeker niet alle dagen, want we wilden er bewust zelf zijn. Toch zien we grote verschillen tussen onze dochter en onze zoon.
Onze dochter had een moeilijke start: problemen met voeding in haar eerste week. Dat heeft diepe sporen nagelaten in haar hechting. Ze ervaart sneller onveiligheid bij mensen en vindt het moeilijker om verbinding te maken. Haar broertje daarentegen? Die heeft aan één blik genoeg om nieuwe vrienden te maken. En dat raakt me. Want je gunt dat vertrouwen en die openheid natuurlijk beide kinderen.
Hoe kun je meer aanwezig zijn?
De vraag is: wat kunnen wij als vaders hieraan doen? Hoe kunnen we meer aanwezig zijn, ondanks alle drukte en verantwoordelijkheden?
Een paar ideeën die voor mij werken:
- Werk slimmer, niet altijd harder.
Probeer dagen thuis te werken of je werktijden aan te passen. En nu niet meteen denken: “Dat kan bij mij niet.” Heb je het al echt onderzocht, of is dat slechts een aanname?
- Maak duidelijke afspraken.
Als je thuiswerkt, plan blokken waarin je gefocust werkt. Maar plan ook momenten waarin je wél gestoord mag worden. Wanneer je kinderen iets willen laten zien, nodigen ze je uit in hun wereld. Omarm dat.
- Kleine beloningen.
Werk bijvoorbeeld met de Pomodoro-techniek: focus 25 minuten, neem 5 minuten pauze. In die pauze kun je bewust even iets met je kids doen.
- Wees er langs de lijn.
Breng je kinderen niet alleen naar sporttraining, maar blijf een keer staan. Kijk mee, toon interesse. Dat moment kan voor je kind meer betekenen dan je denkt.
- Doe mee op school.
Wandelvierdaagse, sporttoernooien, ouderparticipatie. Kleine momenten, maar grote impact.
Aanwezig zijn gaat niet altijd om tijd in kwantiteit, maar om kwaliteit. Om die momenten waarin je kind voelt: “Papa ziet mij. Hij is er voor mij.”
Een afspraak onder vaders
Dus… kunnen we als mannen, als vaders onder elkaar iets afspreken? Dat we gaan kijken waar onze mogelijkheden liggen om meer aanwezig te zijn. Hoe klein de momenten ook zijn. Doe het voor je kinderen nu. Maar doe het ook voor later. Zodat zij zich beter ontwikkelen, steviger in het leven staan en klaar zijn om hun plek in de maatschappij te vinden.
Ik ben benieuwd: wat doe jij om meer aanwezig te zijn voor je kinderen? Laat het me weten, want ik leer elke dag opnieuw.
En zit je met een vraag, stuur me gerust een berichtje. Ik help je graag.
Luister ook naar mijn podcastaflevering hierover: Lean Dadlife Podcast
